Biografia:
Herman George van Loenhout (Eindhoven, 10 april 1946 - 19 november 2015) better known as Armand, was a Dutch protest singer, often called "The Dutch Bob Dylan". His hit "Ben ik te min", released in 1967, is a Nederbiet classic.
Armand released his first single in 1965 and scored several hits in the '60's. The first part of his carreer ends In 1969, He was heavily addicted to harddrugs and went into rehab. In 1971 he returns but was no longer interested in writing hit-singles.
Read more on Last.fm
Outras músicas:
- Ben Ik Te Min
- Acapulco Til Me Nog Eens Op
- Blommenkinders
- Boeren Burgers En Buitenlui
- De Bloemen Groeien Meters Hoog
- De Nederlander Is Een Meelzak
- Een Van Hen Ben Ik
- Gemeen Goed
- Hasjiesjman
- Het Zien Van Uw Steden Doet Pijn Aan Mijn Ogen
- Hippie
- Ik Heb T Gevonden
- Je Broer Wordt Ook Soldaat
- Lijpe Harry
- Op De Tandem Naar Marokko
- Pedro
- Python Place
- Snelle Jongens
- Toen Ik Voorgoed Ontwaakte
- Vrijheid Is Een Volgetankte Mercedes
- Wat Het Klootjesvolk Wil Weten
- Waterfiets
- Wondermooie Planeet
- Zoek Je Zo Eenzelfde Verschijnsel Mens
Quatro anos de trabalho duro!Neste mês de maio fizemos quatro anos no ar. Continuamos trabalhando na divulgação deste maravilhoso instrumento, obrigado por participar da nossa história!
Armand - Python Place
INTRO
E
E F
VERSE 1
F# A B7 E F
De zon begint onder te gaan terwijl de kilometers onder m'n voeten wegvreten
F# A B7 E
En de wereld doet rose aan onder de rooie bal die de wolken heeft gespleten
A E B7 E
En de kleuren beduiden het eind van de dag
F#m B7
Dat ik het toch allemaal beleven mag
A E F#m B7
Maar in het pytonplace van Drenthe vergeet men elk jaar de lente
A E A E
En de zaaleigenares bied mij kalmeringspillen aan
A E B7 E
En de dorpsmeisjes zijn quasi preuts en deugdzaam
A E B7 E
Maar synthetisch worden zal ik nooit
A E B7 E
Ook al is dat bij de plastic horde bijna voltooid
F
VERSE 2
F# A B7 E F
De bloemen breken weer door het laatste ijs van dit jaar want het gaat dooien
F# A B7 E
En de mensen lachen hartelijk omdat ze deze winter weer hebben zitten klooien
A E B7 E
Want de zonnestralen boven de planeet
F#m B7
Maken de smalste steegjes breed
A E F#m B7
En de turken zitten al buiten met hun hebben, hun houwe, hun duiten
A E A E
En de mensen die sjouwen met bomen en grond
A E B7 E
Alsof die barre winter niet meer bestond
A E B7 E
En voor een paar maanden vergeet men de wintertijd
A E B7 E
Die zo'n vreemde invloed heeft op onze vlijt
F
VERSE 3
F# A B7 E F
In de herfst sterven dertig procent meer mensen dan in de andere jaargetijden
F# A B7 E
En toch lijkt me de lente de beste tijd om de geest van het tijdelijk leed te bevrijden
A E B7 E
Want als de zon hoog aan de hemel staat
F#m B7
draagt moeder aaarde haar feestgewaad
A E F#m B7
En zo wil ik afscheid nemen, laat mij een goeie herinnering meenemen
A E A E
Van de tijd dat ik doolde langs het groen en de zee
A E B7 E
En al die heerlijke gevoelens die neem ik dan mee
A E B7 E
En misschien kan ik er ergens nog wel wat mee doen
A E B7 E
Mits ik het leven nog eens over zou moeten doen
F
VERSE 4
F# A B7 E F
De kinderen verdwijnen langzaam maar zeker om plaats te maken voor tienjarige volwassenen
F# A B7 E
Wat zijn ze beangstigend beleerd met overbodige feiten terwijl ze de wijsheid verbrassen
A E B7 E
Nee ze zullen moeten vechten voor een relaxed bestaan
F#m B7
Willen ze niet op veertigjarige leeftijd ondergaan
A E F#m B7
Want bij mij uit de klas ken ik leeftijdgenoten die nu al plaats gemaakt hebben voor de groene zoden
A E A E
En dat is toch wel vroeg of het echt nodig is
A E B7 E
Betwijfel ik ten zeerste, het is een gemis
A E B7 E
Aan inzicht hoever je als mens kunt gaan
A E B7 E
Leer je dat niet op tijd, ga je er voor je tijd aan
F
VERSE 5
F# A B7 E F
Maar elk jaar als de lente ons verrast wordt het weer tijd om over een tripje te gaan denken
F# A B7 E
Omdat we de natuur wel eens mogen laten weten wat voor aandacht we aan haar schenken
A E B7 E
En op de drassige paden van de Peel
F#m B7
Hervinden wij het leefgareel
A E F#m B7
Dat reeds zolang werd vergeten de mensen hebben het niet geweten
A E A E
Dat met alles wat ze hebben ongelukkiger zijn
A E B7 E
Dan de Indiërs zonder spadde, daardoor zijn z'n zorgen klein
A E B7 E
Er is geen zinnig woord te zeggen over het westers patroon
A E B7 E
Wat men ons gelaten heeft is ontstellend weinig maar schoon
F
SOLO (hele coupletblok)
F# 2x
A
B7
E
E E F
F# 2x
A
B7
E 2x
A E
B7 E
F#m
B7
A
E
F#m
B7
A E
A E 2x
A E /
B7 E /
E
E E F
End on F#
INTRO
E
E F
VERSE 1
F# A B7 E F
De zon begint onder te gaan terwijl de kilometers onder m'n voeten wegvreten
F# A B7 E
En de wereld doet rose aan onder de rooie bal die de wolken heeft gespleten
A E B7 E
En de kleuren beduiden het eind van de dag
F#m B7
Dat ik het toch allemaal beleven mag
A E F#m B7
Maar in het pytonplace van Drenthe vergeet men elk jaar de lente
A E A E
En de zaaleigenares bied mij kalmeringspillen aan
A E B7 E
En de dorpsmeisjes zijn quasi preuts en deugdzaam
A E B7 E
Maar synthetisch worden zal ik nooit
A E B7 E
Ook al is dat bij de plastic horde bijna voltooid
F
VERSE 2
F# A B7 E F
De bloemen breken weer door het laatste ijs van dit jaar want het gaat dooien
F# A B7 E
En de mensen lachen hartelijk omdat ze deze winter weer hebben zitten klooien
A E B7 E
Want de zonnestralen boven de planeet
F#m B7
Maken de smalste steegjes breed
A E F#m B7
En de turken zitten al buiten met hun hebben, hun houwe, hun duiten
A E A E
En de mensen die sjouwen met bomen en grond
A E B7 E
Alsof die barre winter niet meer bestond
A E B7 E
En voor een paar maanden vergeet men de wintertijd
A E B7 E
Die zo'n vreemde invloed heeft op onze vlijt
F
VERSE 3
F# A B7 E F
In de herfst sterven dertig procent meer mensen dan in de andere jaargetijden
F# A B7 E
En toch lijkt me de lente de beste tijd om de geest van het tijdelijk leed te bevrijden
A E B7 E
Want als de zon hoog aan de hemel staat
F#m B7
draagt moeder aaarde haar feestgewaad
A E F#m B7
En zo wil ik afscheid nemen, laat mij een goeie herinnering meenemen
A E A E
Van de tijd dat ik doolde langs het groen en de zee
A E B7 E
En al die heerlijke gevoelens die neem ik dan mee
A E B7 E
En misschien kan ik er ergens nog wel wat mee doen
A E B7 E
Mits ik het leven nog eens over zou moeten doen
F
VERSE 4
F# A B7 E F
De kinderen verdwijnen langzaam maar zeker om plaats te maken voor tienjarige volwassenen
F# A B7 E
Wat zijn ze beangstigend beleerd met overbodige feiten terwijl ze de wijsheid verbrassen
A E B7 E
Nee ze zullen moeten vechten voor een relaxed bestaan
F#m B7
Willen ze niet op veertigjarige leeftijd ondergaan
A E F#m B7
Want bij mij uit de klas ken ik leeftijdgenoten die nu al plaats gemaakt hebben voor de groene zoden
A E A E
En dat is toch wel vroeg of het echt nodig is
A E B7 E
Betwijfel ik ten zeerste, het is een gemis
A E B7 E
Aan inzicht hoever je als mens kunt gaan
A E B7 E
Leer je dat niet op tijd, ga je er voor je tijd aan
F
VERSE 5
F# A B7 E F
Maar elk jaar als de lente ons verrast wordt het weer tijd om over een tripje te gaan denken
F# A B7 E
Omdat we de natuur wel eens mogen laten weten wat voor aandacht we aan haar schenken
A E B7 E
En op de drassige paden van de Peel
F#m B7
Hervinden wij het leefgareel
A E F#m B7
Dat reeds zolang werd vergeten de mensen hebben het niet geweten
A E A E
Dat met alles wat ze hebben ongelukkiger zijn
A E B7 E
Dan de Indiërs zonder spadde, daardoor zijn z'n zorgen klein
A E B7 E
Er is geen zinnig woord te zeggen over het westers patroon
A E B7 E
Wat men ons gelaten heeft is ontstellend weinig maar schoon
F
SOLO (hele coupletblok)
F# 2x
A
B7
E
E E F
F# 2x
A
B7
E 2x
A E
B7 E
F#m
B7
A
E
F#m
B7
A E
A E 2x
A E /
B7 E /
E
E E F
End on F#
Bad Things
Barbarossa
BarlowGirl
Bars And Melody
Bazart